Masum is ons opkomen halen in Gulshan (dit is de nette buitenwijk in Dhaka waar vooral ambassades zijn gevestigd en veel hotels voor westerse mensen, waaronder ook ons hotel). Hij kwam in een luxe 4 wheel drive niet alleen met airco, maar met een chauffeur. Deze auto is van het ministerie waar hij werkt. Dus we gingen, op stand, op pad. Na een uurtje in de auto te hebben gezeten (er is erg veel file in de stad) kwamen we aan op de plaats van bestemming. Masum heeft uitgelegd waar we allemaal naar toe konden en waar wat was. Nadat we een kopje cha (thee) hebben gedronken en wat hebben gegeten, moet Masum weer aan het werk en wij gaan naar het National Museum van Bangladesh. Het nationaal museum is een groot museum met verschillende verdiepingen waar van alles wordt getoond over Bangladesh. Van de geografische ligging tot de flora en fauna, de Boeddhistische tijd tot de Hindoeïstische tijd tot de war of liberation, tot de hedendaagse kunst. Het grappige was dat Sanne op een gegeven moment meer aandacht kreeg dan de tentoonstelling. Bengaalse bezoekers van het museum kwamen om de beurt een praatje met haar maken. Op een gegeven moment was het zelfs zo dat de bewakers van het museum met haar op de foto wilde, terwijl wij onze camera bij de ingang in hadden moeten leveren en dat het absoluut verboden was om binnen in het museum te fotograferen. Dit was erg komisch. Ze was net een bekende filmster. Nadat we het museum verlaten hebben zijn we naar de universiteit van Dhaka gelopen. Nadat we uitgekletst waren met de studenten, zijn we met de riksja via Shaheed Minar naar Old Dhaka gegaan om een kijkje te gaan nemen in lalbagh fort. In Old Dhaka zijn de straten erg smal, maar ook weer bom vol met riksja’s, een enkele auto, mannen die zware karren duwen met bijv. tapijten, hout of zakken cement. Op een gegeven moment stond het helemaal vast, niemand kon nog een kant op…een lawaai en geruzie. En dan ineens kan iedereen weer doorrijden. In Old Dhaka hebben we een tijdje rondgelopen. Je kijkt je ogen uit.. kleine winkeltjes/werkplaatsjes waar mensen aan het werk zijn, bijvoorbeeld een meubelmakerij of een drukkerij. En dan staan er in eens 3 stieren in die kleine straatjes vast aan een woonhuis op straat. Kortom je kijkt je ogen uit. Na al deze indrukken hadden we wel zin om ons nog even terug te trekken in ons luxe hotel en wat verkoeling te gaan zoeken aan het zwembad. Lennert en Jan (de studenten uit Wageningen) waren er ook weer, dus het werd een gezellige luxe laatste avond. De volgende dag moesten we ons luxe resort verlaten en we zijn we toen eerst even naar het ziekenhuis om de hoek geweest voor Ruben zijn vaccinaties. Het was een heel modern, nieuw ziekenhuis. Beneden in de hal was een balie waar je je medicijnen kon kopen. Wanneer je dit gedaan had kon je naar boven gaan om door de verpleegkundige de spuiten te laten zetten. Je moest jezelf eerst registeren, een pasje laten maken en wanneer je dit alles gedaan had, kon je beneden in de hal de rekening betalen. We hadden niet gedacht dat ziekenhuizen zo modern zouden zijn in Bangladesh. Nu bleek ook dat dit het beste ziekenhuis van Bangladesh is, dus dat is dan ook wel fijn om te weten waar je dan naartoe kan gaan, mocht je ziek worden. Vanuit het ziekenhuis zijn we naar de IUBAT (International University of Business Agriculture and Technology) gegaan met een krakkemikkige taxi. Deze universiteit ligt aan de rand van Dhaka. Daar aangekomen hadden we afspraak met Dr. M. Ataur Rahman, de coördinator van WWOOF Bangladesh om te bespreken waar en op welke boerderij we vrijwilligerswerk kunnen gaan doen. We werden hartelijk ontvangen en na een gesprek van een half uur, vroeg hij of we misschien vrijwilligerswerk op de universiteit wilden doen, namelijk de studenten Engelse les geven. Hoe en wat is nog niet helemaal duidelijk. We zouden dan op de universiteit kunnen gaan wonen en daar ook kunnen ontbijten, lunchen en dineren in de kantine van de universiteit. De woonruimte is pas over enkele dagen beschikbaar en dus kregen we hulp met het zoeken van een hotelletje. Tevens werden we uitgenodigd om de volgende dag naar de universiteit te komen voor een welkomstbijeenkomst voor de nieuwe studenten. De volgende dag kwamen we bij het ontbijt in de kantine van de universiteit direct al een bekende leraar tegen, die we de vorige dag ontmoet hadden. Nadat we het heerlijke ontbijt (klein omeletje, met dahl en een soort brood/pannenkoekje) op hadden moesten we half uur daar wachten, omdat het stort regende……….

(foto s volgen nog wanneer we een goede wifi verbining hebben)

liefs Sanne en Ruben