Na enkele dagen relaxen en wat korte uitstapjes gemaakt te hebben met Era en Nafiz, kwamen er ineens 2 Nederlanders ons hotel binnenlopen, Ellen en Gino. Ellen en Gino zijn van onze leeftijd en hebben al veel van Azië gezien en hebben zelfs al op verschillende plekken in Azië gewoond. Ze zijn voor een aantal weken in Bangladesh en dan nu 2 nachten in Bogra om naar Paharpur te gaan. De Somapuri Vihara in Paharpur was eens de grootste boeddhistische tempel ten zuiden van de Himalaya en dateert uit de 8^ste eeuw na Chr. Het is het grootste archeologische gebied in Bangladesh en staat op de UNESCO erfgoedlijst. In de buurt van Bogra (Rasjahi divisie) zijn veel archeologische schatten. Zo zijn wij ook op een van onze eerdere uitstapjes met Nafiz en Era naar Mahastangarh geweest, het stadje (ruïnes) dateert uit de 3^de eeuw. Ellen en Gino kwamen het hotel binnenlopen en we werden geroepen door Ronnie (hotelmedewerker) dat er vrienden uit Holland waren. Aangezien we geen westerse mensen gezien hebben in Bangladesh, behalve in de Dutch Club Dhaka dan is dit best bijzonder, vandaar dat Ronnie ons ook zo enthousiast kwam halen. Ze vertelde dat ze zo wilde vertrekken om naar Paharpur te gaan. Aangezien het lastig is om met het openbaar vervoer naar Paharpur te gaan hadden we besloten om met z'n vieren een busje met driver te huren. Binnen nog geen uurtje zaten we met z'n vieren in de auto onderweg naar Paharpur. Daar aangekomen was er gelijk 'een business man' (zo noemde hij zichzelf) die ons kon helpen aan iets te eten, drinken en een eventuele gids. Nadat we wat gedronken hebben zijn we zelf wat rond gaan lopen. Natuurlijk kwamen de enkele Bengalen die er rond liepen even met ons kletsen. We hadden zelfs op een gegeven ogenblik, zonder te vragen, ineens een gids. Niet dat hij zo veel meer te vertellen had dan wat al op de bordjes stond, maar het was wederom een hele aardige man. Na wat rond gelopen en geklommen te hebben en Ruben slootje probeerde te springen (wat niet helemaal goed ging) zijn we naar het kleine museumpje gegaan wat ook op dit terrein bevond. 'De business man' had weer iets te drinken voor ons en toen zijn we begonnen aan de terugreis. We hadden aan de driver gevraagd of hij binnendoor terug naar Bogra kon rijden. Na 10 minuten rijden zijn we gestopt om wat te eten in een echt Bengaals eettentje. Hier kregen we al genoeg aandacht, ondanks we hier echt binnen zaten, maar we hadden ook na een uurtje rijden een stop voor een kopje thee in een dorpje en daar stond bijna het halve dorp om ons heen. Ellen en Gino vertelde dat ze dit nog nooit zo meegemaakt hadden in Azië. De Bengalen staan echt bekend om hun nieuwsgierigheid en het gevaarlijke verkeer. Volgens Ellen en Gino hadden ze al veel gezien en meegemaakt in Azië, maar dit is toch wel typisch Bengaals. Het meest typerende van Bangladesh zijn de ontzettend lieve mensen. Dit werd weer duidelijk toen we 's avonds naar de familie van Nafiz gingen. We waren bij hen uitgenodigd omdat de zus van Nafiz gearriveerd is uit Dhaka met haar 2 kinderen. Zaterdag 27 Oktober is het namelijk Eid. Dit is een Islamitisch feest, maar wat een hele volksverhuizing te weeg brengt. Vanaf 20 Oktober tot 7 november is het openbaar vervoer bom en bomvol en is er geen ticket meer te krijgen (vooral rond Dhaka). Aangezien de verkeersveiligheid al te wensen overlaat en je de bussen, treinen en boten niet meer ziet, alleen maar de mensen die er in, op en uithangen, gaan wij nu niet reizen. Iedereen wil graag met de feestdagen bij z'n familie doorbrengen. Dus vandaar dat wij gekozen hebben langere tijd in Bogra te blijven.

De familie van Nafiz had een heerlijke Bengaalse maaltijd voor ons klaar gemaakt. Rijst, gefrituurde vis, dal, kleine soort gehaktballetjes in een pittige saus en heerlijke gemarineerde kip en wat komkommer. De mensen eten hier niet zo veel groenten, omdat vroeger groenten het eten van de arme was. Na het eten kreeg Sanne wat Henna op haar hand geschilderd, een zwarte stip op haar voorhoofd en armbandjes om. Natuurlijk hadden we weer een fotosessie, want de Bengalen houden nu eenmaal van op de foto gaan. Daarna zijn we naar Durga Puja geweest. Dit is een Hindoestaans feest van enkele dagen. Het was op loopafstand van de ouders van Nafiz. Het is sowieso al bijzonder om 's nachts door die smalle straatjes te lopen. Je moet overigens goed opletten, dat je niet in diepe goten (het lijken wel een soort diepe smalle sloten, die zijn aangelegd om het overtollige water af te voeren) valt of je op een andere manier bezeerd, want het is er vreselijk donker. Maar we liepen met de halve familie, dus we werden goed begeleid. Speciaal voor Durga Puja is er een altaar en een podium gemaakt. Er stonden een aantal mensen te kijken naar de ceremonie, maar toen de ceremonie na een tijdje afgelopen was, ging de muziek aan. Het werd al weer een stuk drukker, want Sanne trok weer de nodige aandacht. Toen draaide ze het nummer ' I'm a Barbie girl ' en we begonnen te dansen. Nou toen vonden ze het helemaal prachtig en wij ook overigens. Dat was echt heel erg leuk.

De avond daarna hadden we een etentje bij Era en Nafiz thuis en daar was het natuurlijk ook foto's maken, foto's kijken en natuurlijk weer lekker eten. Dit keer hadden als voorgerecht een soort pannenkoekjes met een tamarinde saus en als hoofdgerecht rijst, aardappelpuree met iets van mierikswortel erin, eend, dal en een soort pittige curry met hele kleine visjes. Na het eten mocht Sanne met de heren mee thee gaan drinken. Ruben gaat namelijk bijna iedere avond met Nafiz en zijn vrienden in het centrum van Bogra op een pleintje thee drinken. Er komen daar geen vrouwen. Era is ook een keer met ons meegegaan, maar zij gaat daar liever niet mee naar toe, want je bent dan een slechte vrouw als je daar naartoe gaat. Als ze met Nafiz gaat dan kan het net, maar ze voelt zich er echt niet prettig. Aangezien Sanne wel gewend is om een 'slechte' vrouw te zijn ging zij wel mee thee drinken, alhoewel het voor haar ook heel onwennig is om alleen maar tussen mannen te staan en zo op te vallen. Ze hebben daar overigens hele lekkere thee met verse gember en sinaasappel. Op een gegeven moment kwamen we in gesprek met een Engelse leraar, die op een meisjesschool werkt. Het was een zeer moderne kerel en hij wilde graag dat Sanne hem ging helpen om de meiden op zijn school en het liefst andere scholen voor zich zelf op te laten komen en ze te stimuleren om dezelfde rechten te krijgen als de mannen. Sanne ziet dat natuurlijk wel zitten, aangezien zij niet zo goed tegen ongelijkheid en onrechtvaardigheid kan, maar ze vindt het wel lastig om zich in een andere cultuur te gaan mengen. Is zij wel degene die hier iets van moet vinden of hier iets aan kan doen? Volgens die leraar hoeft ze niks te vinden of haar mening op te leggen of te geven, maar ze hoeft alleen maar een voorbeeld te zijn, met die meiden te praten en volgens die leraar is dat genoeg. De school is alleen nu gesloten i.v.m. Eid en gaat pas 4 november open. En wij vertrekken 1 november met een vriend van Nafiz naar Khulna. Sanne heeft het telefoonnummer van de Engelse leraar, dus mochten we terug in Bogra komen, neemt ze contact op. Dit is echt op haar hart gedrukt, want de avond nadien belde hij al op dat hij met het hoofd van de school gesproken heeft en dat die ook enthousiast is. Wordt vervolgd.

De volgende ochtend had een Hindoestaanse vriendin van Era ons uitgenodigd om de ceremonie bij te wonen op de laatste dag van Durga Puja. We zijn al een keer eerder bij haar thuis geweest, waar we toen ook heerlijke lekkernijen kregen, die ze speciaal gemaakt had voor Durga Puja, maar nu gingen we naar de ceremonie in de stad, waar ook een altaar was met een podium. Het is een speciaal gebruik dat na de ceremonie iedereen die wilde, een soort rode verf in het gezicht krijgt en Sanne kreeg dus ook rode verf op haar gezicht. 's Middags gaan ze beelden van de goden die op het altaar staan, met z'n allen op harde muziek naar de rivier brengen. Het leek wel een beetje op carnaval. Dit zouden wij namelijk nog veel tegen gaan komen die dag. Aangezien wij een dagje uit met de familie van Nafiz hebben naar de Jamuna rivier.

Ruben en Nafiz hadden een autootje met driver gehuurd waar we met z'n negenen (zus van Nafiz met zoon en dochter, tante van Nafiz met dochter, Nafiz, Era en wij) achter in de bak konden zitten.

We zijn op verschillende plaatsen gestopt langs de rivieren. Prachtig landschap met grote rivieren, rijstvelden, mensen die op het land aan het werk waren, zich in de rivier aan het wassen waren of kinderen die aan het zwemmen waren, vissers, bootjes. Kleding die lag te drogen, maar ook poep lag er te drogen. Dit zie je heel veel, ook langs de kant van de weg. Dit gebruiken ze als het gedroogd is als mest voor op het land, maar ook als brandstof om bijvoorbeeld op te koken. Op een gegeven moment kwamen we een bekende tegen van de familie. Deze jongen had ons thuis uitgenodigd. Het huis was in een dorpje met allemaal hutjes van aluminium golfplaten. De huizen stonden onder bomen en het was er heerlijk koel. Hij ging met ons mee als gids en hij had ook een bootje geregeld om naar de overkant te varen. De overkant was een groot eiland midden in de rivier, wat volstaat met rijst. Deze eilanden lopen ook regelmatig onder water en wanneer er te lang water op staat gaat de rijst dood. Hier moet je echt niet aandenken, want ze doen hier alles met de hand. Het waren erg mooie, fel groene rijstvelden zo ver je kon kijken, met een fel blauwe lucht. We hebben een stuk gewandeld op het eiland om de hoofdrivier te zien. De rivier is zo breed dat je met veel moeite vaag de overkant kan zien. Na de wandeling weer terug op het bootje. Wij waren overigens de enige van de 7 die konden zwemmen, dus de rest vond het ook best eng op de boot. Haha, ze waren aan het gillen als het bootje een beetje op en neer ging, wat wel begrijpelijk is. We hebben gevraagd of ze van ons zwemles wilden hebben in een zwembad in Bogra, maar dat wilden ze niet. Dit is wel jammer, want ze hebben hier zo veel water, dat het wel heel verstandig is om een beetje te kunnen zwemmen. Het was soms best druk in de dorpjes aan het water, dit in verband met Durga Puja. We zaten regelmatig met ons busje in een optocht. Ook toen we met een pond over het water gingen was het een drukte. Toen we weer in Bogra aankwamen was het helemaal druk i.v.m. Durga Puja. Het verkeer in de stad stond helemaal vast en de stad was gedeeltelijk afgesloten voor het verkeer. Het was inmiddels al weer donker geworden en mensen liepen af en aan. Toen wij ook niet verder konden met ons busje, zijn we gaan lopen. Sanne had maar even een doek om haar hoofd geslagen, zodat ze niet al te erg op zou vallen. Tevens werd ze begeleid door 3 Bengaalse vriendinnen die haar allemaal vasthielden, zodat er niks met haar kon gebeuren. Dit is typisch Bengaals, de mensen zijn erg beschermend. Je hoort hier ook wel de meest vreemde verhalen. Zo heeft Era laatst aan Sanne verteld dat haar zus vermoord is door haar man, omdat haar ouders niet genoeg geld aan hem gaven. Hij heeft toen gedreigd Era te ontvoeren en toen zijn ze uit hun huis gevlucht. Deze man woont nu in het ouderlijk huis met zijn nieuwe vrouw en kind en ontloopt ook nog eens gewoon een gevangenisstraf. Deze verhalen zijn erg moeilijk te begrijpen voor ons, maar helaas gebeurd het hier gewoon. Ruben en ik zeggen hier ook dat we getrouwd zijn, want anders begrijpen ze er niks van en gaan we ons meer toestanden op de nek halen, dan nodig is. Ze vragen dan ook meestal of we uitgehuwelijkt zijn of dat we uit liefde met elkaar getrouwd zijn. Bijna iedereen wordt hier namelijk uitgehuwelijkt. Scheiden kan hier trouwens ook, hebben ze ons verteld, tenminste, de man kan scheiden van de vrouw, maar moet de vrouw dan ongeveer 3000,- euro betalen. Wat eigenlijk best grappig is, is dat de Bengalen denken dat wij Nederlanders overal open en bloot met iedereen seks hebben. We hebben ze hopelijk nu goed uitgelegd dat dit echt niet het geval is.

Vandaag hadden wij voorgesteld dat Ruben ging koken voor de familie. Nafiz was erg enthousiast en wilde Ruben graag meehelpen. Helaas vond de familie van Nafiz dit niet zo'n goed idee, omdat het niet gepast is dat 2 mannen gaan koken. Wie dit nu niet goed vond en waarom precies niet, is ons niet helemaal duidelijk geworden. In ieder geval hebben we vandaag gezellig met ze gegeten in ons hotel. Ruben heeft ons onder het eten vermaakt met goocheltrucs (die overigens niet helemaal goed gingen, maar dat was erg lachen) en Nafiz heeft ons een rondleiding gegeven door het hotel en ook achter de schermen, zelfs in de keuken. Zo wassen ze hier alles met de hand af en hebben ze een grote buitenkeuken met houtkachels waar ze op koken, die ze voornamelijk gebruiken bij grote partijen. Natuurlijk hebben we ook weer een fotosessie gehad in de tuin van het hotel.

Vanaf morgen avond begint Eid. We zijn erg benieuwd wat dit zal worden. We weten al dat er een hoop koeien geslacht gaan worden. Ieder gezin koopt namelijk een koe en gaat dit op straat slachten. We hebben al aangegeven dat we dit niet hoeven te zien, maar dat we wel graag Eid met hen willen vieren. Ze hebben het ook over vuurwerk, natuurlijk lekker eten en dat Sanne een sari aankrijgt en Ruben ook een speciale outfit, dus we zijn benieuwd wat er de komende dagen allemaal weer gaat gebeuren.