Nadat de regen voorbij was werden we gebracht naar een grote overdekte binnenplaats, die mooi aangekleed was met doeken. Voor in de ruimte was een podium met een tafel waar de belangrijkste gasten zaten o.a. de directeur van de school, met sponsoren, daarna kwamen een aantal gedekte ronde tafels waar de docenten zaten (en wij) en daarna kwamen de rijen stoelen met studenten. Toen we aan kwamen lopen werden er bloemetjes over ons heen gestrooid. De bijeenkomst bestond vooral uit het voorstellen van iedereen en wat de regels van de school zijn. Er zijn bijvoorbeeld strenge kleding voorschriften. De heren moeten in pantalon, blouse en het liefst met stropdas en de dames in nette Bengaalse kleding (soort tuniek met pantalon). Het blijkt dat de universiteit niet in handen is van de staat maar gesponserd word door o.a. een groot bedrijf wat zaden en dergelijke verkoopt.

Na de bijeenkomst zijn we terug gegaan naar ons hotel. De volgende dag zijn we weer naar de universiteit gegaan om ‘ns te kijken wat er nu precies van ons verwacht word. Daar aangekomen werden we naar een lokaal gebracht waar Dr. Ataur Rahman een seminar/lezing aan het bijwonen was. Wij waren ook van harte welkom. De lezing ging over het manipuleren van zaden en hoe je het beste de zaden kon bewerken, zodat je het beste resultaat kan bereiken. Wij vinden dit een interessant onderwerp, want er zitten hier veel haken en ogen aan. Het wordt allemaal gebracht onder het mom van de opbrengst verhogen, maar ondertussen worden arme boeren afhankelijk gemaakt van grote zaadbedrijven. Ze zijn namelijk verplicht om zaad van die bedrijven af te blijven nemen, omdat de zaden zo gemanipuleerd zijn dat de planten zelf geen zaden meer produceren en dat ze genoodzaakt zijn o.a. kunstmest van die fabrikanten te gebruiken etc. etc. Dit kan dus enorme gevolgen hebben en deze bedrijven zullen dus enorm veel macht gaan krijgen. Dit gebeurd namelijk niet alleen in Bangladesh, maar in heel de wereld. Na de lezing mochten er vragen gesteld worden en nadat Ruben gevraagd had aan Dr. Ataur Rahman of hij ook wat vragen mocht stellen. Toen hij bevestigde dat we mochten vragen wat we wilden, heeft Ruben ook wat kritische vragen gesteld. Dit werd vriendelijkafgebroken en toen werden we verzocht mee te gaan lunchen. Na de heerlijke Bengaalse lunch hebben we een zeer interessant gesprek gehad met Dr. Ataur Rahman. We hebben besloten nu op dit moment nog geen Engelse les te gaan geven, maar wel als we in Dhaka zijn, regelmatig naar de universiteit te gaan. Dr. Ataur Rahman vond het jammer dat we nu geen lesgaan geven, maar begreep wel dat we eerst wat meer van Bangladesh wilde zien. De dagen daarna hebben we wat dingen in en om het hotelgedaan, aangezien we ons zelf lichamelijk niet helemaal lekker voelde. Ons hotel bevindt zich in een vrij nieuwe wijk, Uttara. Het is een wijk vol met flats van ongeveer 5 of 6 woonlagen waar alleen maar 'gewone' Bengaalse mensen wonen. De mensen, vooral mannen, staan ‘s avonds buiten op straat te kletsen en Ruben staat daar nu dus ook bij. Ruben heeft kennis gemaakt met verschillende Bengaalse mensen. Onder andere mensen die tegenover het hotel in een appartement wonen en we waren uitgenodigd om bij hen te komen eten. We waren om 21.00u welkom, aangezien de stroom elke dag zo tussen 19.30u en 20.30u uitligt. Goed, wij in onze nette Bengaalse outfit naar de overkant met wat kleine cadeautjes. We werden naar een klein apart kantoortje geleid op de begane grond van het gebouw. Daar stonden 2 bordjes klaar met verschillende soorten fruit, rijstcake en kip. Wij hadden het iets anders verwacht, maar dat maakt het ook weer erg leuk. Het was erg lekker en we hebben best gezellig zitten kletsen in gebrekkig Engels en met handen en voeten. Wat ook opvallend was is dat wij eerst moesten eten en dat zij (man + vrouw +baby en nog een vriend) pas gingen eten toen wij bijna klaar waren. Ze pakte gelukkig wel een beetje, omdat wij lieten merken dat we het graag met hen tegelijkertijd deelden. Maar het lijkt wel dat het in de Bengaalse cultuur zo is dat de gasten eerst eten, dan de man en dan de vrouw en kinderen pas. Tevens heeft Ruben goed contact met de hoteleigenaar, Whalit. Met hem en een goeie vriend van hem, Linnen, zijn we ook uiteten geweest. Linnen kwam met zijn chauffeur (de mensen hebben hier een chauffeur, omdat het erg lastig rijden is in Dhaka en je dus een zeer geoefend chauffeur moet zijn om hier te kunnen rijden)ons ophalen bij het hotel. Ze waren eerst van plan om ons mee te nemen naar het water en dan aan boord van een boot te eten. Helaas waren we een beetje aan de late kant, het werd zelfs al een beetje donker en de boot was al vertrokken. Ondanks dat de boot al was vertrokken, hebben we heerlijk aan de waterkant zitten kletsen onder het genot van een colaatje. Er worden hier overigens geen alcoholische drankjes geschonken (alleen als uitzondering verkrijgbaar in grote westerse hotels). Het is zelfs voor Bengaalse mensen verboden om alcohol te drinken. Linnen heeft een telecombedrijf en is regelmatig in Europa geweest, zelfs in Amsterdam. Hij en Whalit spreken dus ook goed Engels. Nadat we onze drankjes op hebben zijn we de stad weer ingereden naar een Bengaals restaurant. We kregen verschillende heerlijke Bengaalse gerechten, die we natuurlijk lekker met onze rechter hand op hebben zitten eten. Het is namelijk een Bengaals gebruik met je rechter hand het voedsel te mengen en tevens zo in je mond te stoppen, om het dan na het eten smakelijk af te likken. Haha, we krijgen er meestal wel lepels bij maar wij vinden het wel een leuk gebruik, dus we doen gewoon gezellig mee. Overigens hebben we deze keer gewoon tegelijkertijd zitten eten.

Morgen vertrekken om 7.30u met de bus naar Bogra, in de buurt van deze stad is Ruben geboren. We gaan proberen zijn geboorte dorpje te vinden......