De dag voor Eid (offerfeest) ga je vooral inkopen doen. Wij wilden graag een cadeautje kopen voor de ouders van Nafiz, omdat we daar uitgenodigd zijn voor het eten. Era wilde graag een nieuwe aluminium kookpot. Dus gingen we naar het centrum van de stad. Daar heb je een winkelcentrum, d.w.z. kleine winkeltjes die allemaal iets verkopen in een soort bazaar. Dus voor de kookpotten ga je naar het ene winkeltje, maar voor een ander product op kookgebied, ga je weer naar een ander winkeltje. Ieder winkeltje heeft zijn eigen specialiteit. Era had ook nog 2 oude kleine aluminiumkookpotjes ingeleverd en daar kreeg ze geld voor. De kookpotten werden op een weegschaal gezet en aan de hand van het gewicht werd de prijs bepaald. Nadat we onze inkopen gedaan hebben zijn we naar de ouders van Nafiz geweest om de cadeautjes te overhandigen. Daar kreeg Sanne een Sari te leen en Ruben een soort tuniek om met Eid te dragen. Na een klein hapje gegeten te hebben gingen we naar het appartement van Era en Nafiz. Het neefje van Nafiz had wat vuurwerk gekregen en dat gingen we boven op het dak aansteken. Je hebt vanaf het dak een mooi uitzicht over de stad, alleen in het donker zie je niet zo heel veel, op wat lichtjes en af en toe wat siervuurwerk (alleen met Eid of speciale gelegenheden) na. Era had ondertussen Bengaalse macaroni gemaakt. Nafiz brengt ons iedere avond met het openbaar vervoer (CNG = tuctuc) terug naar het hotel. Dus ook deze avond, de volgende ochtend moesten we al vroeg bij Era en Nafiz zijn en met Eid rijden er bijna geen CNG’s, dus hadden we met deze driver afgesproken dat hij ons om 7.15u de volgende ochtend bij het hotel op zou komen halen. Toen we de volgende ochtend wakker werden om 6.30u, belde Ruben naar de receptie dat we graag om 7 uur wilde ontbijten, omdat we vroeg weg moesten. Dit was geen probleem. Toen we een half uur later beneden kwamen, was er geen ontbijt, om 7.15u was er geen CNG driver. Haha, afspraken maken in Bangladesh is dus wat lastig. Nadat we om 7.30u nog geen ontbijt hadden en Nafiz de CNG driver ook niet te pakken kreeg. Zijn we zelf opzoek gegaan naar een CNG en dat was na even zoeken gelukt. Sanne had ondertussen ergens wat koekjes gescoord, dus alles was weer goed gekomen. Het is traditie met Eid dat de mannen gezamenlijk gaan bidden ’s morgens en de vrouwen gaan ondertussen het huis schoonmaken. Dus Ruben en Nafiz gingen naar het ouderlijkhuis van Nafiz waar ze eerst ontbijt kregen en daarna met de mannen (broer, vader, ooms, neven) gingen bidden op een groot veld met zo’n 15.000 tot 20.000 andere mannen. De imam wilde politieke zaken bespreken, maar daar waren de Bengalen niet van gediend omdat ze vonden dat religie en politiek gescheiden moest blijven. Ze waren hier vandaag gekomen om te bidden voor Allah en niet voor de politiek. Dit werd geaccepteerd door de imam, waarna er gebeden kon worden. Na het gebed wenste iedereen elkaar Eid Mobarak, ze gaven elkaar een hand en daarna drie omarmingen. Bijna ieder huishouden heeft alleen (of de wat armere mensen gezamenlijk) een koe of soms een geit gekocht. Deze beesten werden na de bijeenkomst op straat geslacht. De huid werd er zo netjes mogelijk afgehaald, want deze huiden werden door opkopers die dag opgehaald en voor een nette hele huid werd een stuk meer geld betaald. Het vlees werd in drieën verdeeld. Een gedeelte was voor het gezin zelf, een gedeelte is voor familie en vrienden en het andere gedeelte is voor de echte arme mensen. Deze mensen zie je later op de dag de huizen afgaan om hun deel op te halen. Era had Sanne ondertussen geholpen met de sari te draperen, haar opgemaakt en sieraden geleend. De mannen kwamen ons na een paar uur ophalen, om de familie en vrienden te gaan bezoeken. Maar voordat we gingen konden Era en Sanne de voeten van Nafiz en Ruben aanraken en dan kregen ze geld. Kinderen doen dit ook bij oudere familieleden en vrienden. Onze eerste stop was bij de ouders van Nafiz, daarna naar een oom, een tante, nog een tante, een vriend en bij ieder gezin moesten we wat eten. Phoe, dat viel niet mee. Wel erg lief natuurlijk, maar vooral Sanne had al genoeg na het eerste adres. Maar goed dat we geen goed ontbijt in hotel op hadden. Gelukkig was het soms ook al goed om klein beetje te proeven, maar het liefst hadden ze dat je grotere hoeveelheden at. Ze vonden overigens dat Sanne er erg mooi uitzag, ook de Bengalen die we onderweg tegen kwamen (we liepen te voet overal naar toe) vonden dit. Wat ook opvallend was dat in sommige gezinnen, de vrouwen het eten klaarzetten en dan naar een andere ruimte van het huis gingen en dat in andere gezinnen de vrouwen er gezellig bij bleven zitten. Het was ook heel leuk om al die verschillende huizen van binnen te zien. Wat wel jammer is, is dat het soms wat lastig communiceren is, want voornamelijk de vrouwen spreken bijna geen Engels. Wat je wel weer merkt is dat ze erg lief en gastvrij zijn. Era was na het tweede bezoekje terug naar haar huis gegaan, want zij kregen ook mensen op bezoek. We zijn na een paar uur ook weer naar haar gegaan om wat te relaxen en wederom wat te eten. Hierna hebben we nog een vriend Nafiz bezocht en daarna zijn we naar het hotel gegaan. Het was erg leuk om dit zo mee te maken, maar het was ook best een vermoeiende dag. Overal handjes schudden, eten, glimlachen en tientallen foto’s maken, haha.